«Έρημη  Χώρα»

Η υποκρισία  συνιστά  το  κύριο   δεκανίκι   ραβδισμού  του  σύγχρονου  ανθρώπου. Οι  σχέσεις  χάνονται  μέσα  στην  πάλη  της  αυτό-επιβεβαίωσης,  αληθινό  και  ψεύτικο  εξομοιώνονται  σαν  ανεξιχνίαστοι και  διαπλεκόμενοι   πυρήνες.  Κι  αποχωρεί  το  άτομο  στην  σιωπή  του,  καταφύγιο  στοχασμού  κι  έρευνας  ή  σκίρτημα   ασφαλές   στα  παρασκήνια  της  ενδοχώρας. 

Θα  περίμενε  κανείς  πως  μπροστά  στον  εκκωφαντικό  κίνδυνο  της  αποξένωσης, επιστημονικά  και  κοινωνικά  συμφραζόμενα  θα  εμφάνιζαν  πιο  στιβαρές  θεωρίες  της  ταυτότητας  του  ανθρώπου. Το  ερώτημα  ωστόσο  διαμορφώνεται  στην  βάση  ύπαρξης  σημείων  εκκίνησης  προς  συναίνεση  των  ιδεολογιών. 

Η  εσώτερη  γαλήνη  είναι  τόσο  εύθραυστη  και  το  να  μάθει  κανείς  να  την  προασπίζει  δεν  απέχει  και  πολύ  απ’  το  να  εκπαιδευτεί  στην  αντιμετώπιση  πιθανών  εισβολέων. 

Συνακόλουθα   ο  άνθρωπος,  έρμαιο  τεχνικής  χειραγώγησης,  έχει  ανάγκη  να  εξιδανικεύσει  την  ίδια  του  την  ενοχή  ερμηνεύοντας  τη  σιωπή   ως  απόπειρα  να  πει  ψευδίζοντας  μιαν  αλήθεια,  την  οποία  καθιστά  ευκρινή  μόνο  η  ολίσθηση   στον  αφορισμό,  να  συμβολίσει  το  αγεφύρωτο  χάσμα  που  ελλοχεύει  εντός  του  με  ποινικοποίηση   κάθε  μορφής  εκφράσεως.   

Η  Σιωπή  δεν  είναι  παρά  μια  απόλυτη  έναρξη  μέσα  σε  σβησμένα  μάτια,  μια  δύναμη  εντελώς  αυτόνομη,  που  απολυτρωμένη  απ’  τα  αμαρτήματά  της  κι  εγκιβωτισμένη  μέσα  σε  δυσερμήνευτα  συναισθήματα,  αποτραβιέται  απ’  της  παρηγοριάς  την  ασέλγεια.

Εις  αύριον  τα  σπουδαία…