19 Φεβ 2017

Άρθρο


Η  απαλλοτρίωση  των  εγχειρημάτων…


Γράφει  η  Ευαγγελία  Τυμπλαλέξη.


«Ό,τι  δεν  ευθυγραμμίζεται  με  την  αναπαραγωγή  ή  δεν  μεταμορφώνεται  απ’  αυτήν,  δεν  έχει  πια  που  να  καταφύγει. Όχι  μόνο  δεν  υπάρχει,  αλλά  και  ούτε  πρέπει  να  υπάρχει.»

Ο  Μισέλ  Φουκώ  μέσω  της  ευφυέστατης  σκέψεώς   του    απεικονίζει  συνοπτικά  τη  σύμμετρη  κρίση  αξιών. Η  αναπαραγωγή  του  ανθρώπινου  είδους  μπορεί  ευκόλως  να  αναχθεί  σε  «παραγωγή»  και  αντιστρόφως.  Είναι  και  οι  δύο  όροι  συνώνυμοι  μιας  προσδοκίας,   για  την  οποία  οι  άνθρωποι  αυτοθέλητα  αγωνίζονται  και  θυσιάζονται.

Οι  τέσσερις  χυμοί  του  σώματος,  σύμφωνα  με  αρχαίες  θεωρίες  Ιατρικής,  όταν  βρίσκονται  σε  σύμμετρη  ανάμιξη,    διαμορφώνουν  την  απαραίτητη  ευκρασία,  ώστε  να  είναι  εγγυημένη  η  καλή  υγεία  του  σώματος.  Η  διαταραγμένη   ανάμιξη  των  εν  λόγω  χυμών  καταλήγει  σε  δυσκρασία   και  κατ’  επέκταση  ασθένεια  του  σώματος. 

Αν  η  υπόθεση  με  τα  συμπτώματα  των  νόσων  στην  Ιατρική  παραμένει  μια  υπόθεση  διάτρητη,  στην  Κοινωνία  επίσης   η  προσέγγιση  του  κάθε  αποστήματος  με  συμπτωματική  και  όχι  αιτιολογική  «θεραπεία»  δεν  μπορεί  παρά να  ανακουφίζει   προσωρινά  τα  στρώματα  από  μία  μάστιγα  και  να  συνδαυλίζει  μελλοντικό  υποτροπιασμό  των  συμπτωμάτων. 

Ο  Βίλχελμ  Ράιχ,  έγκριτος  στοχαστής   του  20ου αιώνα,   δόμησε  τον  ανθρώπινο  χαρακτήρα  προβαίνοντας  σε  αναφορά  τριών  διαζωμάτων.  Η  επίστρωση  της  υπάρξεως,  η  οποία  διαρθρώνεται  σε  επίπλαστες  συνιστώσες  ευσυνειδησίας-υπευθυνότητας-συγκράτησης.  Το  διάμεσο  επίπεδο,  το  οποίο  διαπνέεται  από  σαδισμό-λαγνεία-ζηλοφθονία.  Η  πυρηνική  στοιβάδα,  της  οποίας  η  υφή  δηλώνει  συνεργασία-τιμιότητα-μίσος  κι  αγάπη  υπό  βάσιμου  λόγου.  Αδύνατον  να  καταγραφεί  η  αγριότητα  ανθρώπου  προς  άνθρωπο,  και  η  ιστορία  επιβεβαιώνει  πως  ο  άνθρωπος,  πλάσμα  αμφίστομο,  είναι  το  μόνο  απ’  τα  έμβια  όντα   που  βασανίζει  άλλα  όντα  προς  ευχαρίστηση,  βυσσοδομώντας  ταυτοχρόνως  την  αυτοκαταστροφή  του.   Απ’  τη  στιγμή  σύστασης  κοινωνικών  συσσωματώσεων  επινοούνται  και  τα  μέσα  υποδούλωσης  των  μαζών,  αφού  η  ενσάρκωση  της  εξουσίας  εγείρει  το  καίριο  κι  επιτακτικό  ακανθώδες  ζήτημα  κατακερματισμού  προς  επικράτηση.

Το  κράτος  σε  όλες  τις  ιστορικές  μορφές  του  είχε  ως  σκοπό  την  επιτέλεση  των  συναφών  λειτουργιών  της  ευνομίας  και  της  προάσπισης  του  έθνους,  με  την έντεχνη  παραφθορά  του  όρου  να  ενέχεται.  Τον  17ο  αιώνα  το  σύνθημα  «Ζωή-Ελευθερία-Ιδιοκτησία»  χρησιμοποιήθηκε  στην  Αγγλία από  Πρεσβυτεριανούς  ηγέτες  καθόλου  δημοκρατικής  ιδεολογίας,  προς  απαλλαγή  απ’  τους  επισκόπους  και  δίχως  καμία  εκχώρηση  δικαιωμάτων  στον  λαό  σαν  οργανωμένη  κοινότητα,  παρασέρνοντας  ωστόσο  τους  απλούς  κι  αδαείς  σε  εξουθενωτικές  επαναστάσεις.  Το  1651  ο  Τόμας  Χομπς    γράφει  το  πολιτικής  φιλοσοφίας  σύγγραμμα  «Λεβιάθαν».  Υποστυλώνει  το  θεωρητικό  του  οικοδόμημα  εξηγώντας  πως  ο  άνθρωπος δεν έχει αγαθή φύση, αλλά είναι εκ φύσεως εγωιστής και ηδονιστής. Ως  εκ  τούτου  προεικόνιζε  την  αναπόφευκτη  μονοπώληση  της  απόλυτης  εξουσίας,  ώστε    να  αποτραπεί  η  εξόντωση  του  είδους. 

Στην  πολιτική  σκηνή  του  21ου  αιώνα  παρουσιάζονται  σύνθετες  μονάδες,  οι  οποίες  επικαλύπτουν  οικονομικά  συμφέροντα  και  συνομαδώνουν  γύρω  τους  μικρότερης  εμβέλειας  Δυνάμεις,  χωρίς  εν  τέλει  να  απολήγουν  σε  ριζική  αλλαγή  της  γενικής  αντιλήψεως.  Διάταξη  που  στο  ελάχιστο  δεν  θα  ήταν  ικανή  να  επάγει  ομοιογένεια  παρά  σε  απτή  κατάταξη  των  περιφερειών  του  πλανήτη.  Στη  φυσική  κατάσταση,  όλοι  έχουν  το  δικαίωμα  να  αποκτήσουν  ό,τι  τους  επιτρέπουν  οι  δυνατότητές  τους.  Σε  κατάσταση  πολέμου  όμως  είναι  ελάχιστοι  εκείνοι  που  δύνανται  να  διατηρήσουν  τα  κεκτημένα. 
  
Μέσα  στο  κέντρο  αυτού  του  αποσαθρωτικού  εργαστηρίου,  «πειραματόζωον»  τίθεται,  αν  όχι   η  Ελλάς  σε  επίπεδο  ευρωπαϊκό,  το  άτομο,  με  πλήρη  θα  λέγαμε  επίγνωση,  για  να  παρακολουθείται  δεχόμενο  συνεχείς  επιθέσεις  και  οι  σφυγμομετρήσεις  να  στατιστικοποιούν  τα  αποτελέσματα,  ώστε  να  προλειανθεί  το  έδαφος  του  μέλλοντος.

Καμία  Κυβέρνηση  λοιπόν  και  καμία  Μεταρρύθμιση  δεν  λύνει  τις  αντιφάσεις.  Όσο  οι  αδρά  πληρωμένοι  υπάλληλοι  των  Εταιρειοκρατίας  καταλαμβάνουν  έδρανα  στην  Βουλή,   το  φάντασμα  της  αποτυχίας  θα  συνεχίζει  να  πλανάται  πάνω  απ’  τα  κεφάλια  ανυπεράσπιστων  ατόμων.  Βέβαια,  αν  πρόκειται  για  «ατυχείς  κινήσεις»  των  Κυβερνητών  ή  για  «προσανατολισμένες  διαταγές»  προς  Αρμοστάς,    δεν  το  μαθαίνουμε,  τουλάχιστον  εγκαίρως,  αν  και  μας  αφορά.  Και  αυτό,  δυστυχώς,  αποδεικνύεται  περίτρανα  μέσα  απ’  την  εκλογική  διαδικασία, η  οποία  δεν  συνιστά  τίποτ’  άλλο  παρά  Συμπληγάδες,  των  οποίων  τα  άκρα  επαίρονται  για  διαφορετικότητα,  επίπλαστη  ωστόσο.  Η  μία  Πέτρα  αντιπροσωπεύει  την  Αριστερά  και  τον  Σοσιαλισμό,  το  οποίο  ως  ιδεολόγημα  μετά  την  κατάρρευση  της  ΕΣΣΔ  το  1991  παραμένει  εντελώς  ανεφάρμοστο.  Η  άλλη  Πέτρα  συμβολίζει  τη  Δεξιά   και  τον  Καπιταλισμό,  ο  οποίος  μετά  την  ημερομηνία  μεταίχμιο  του  1991  εκρήγνυται  αλματωδώς  προσπαθώντας  να  επαληθεύσει   τους  οιωνούς  του  Διαφωτισμού  σχετικά  με  την  υπευθυνότητα   και  τον  ατομικισμό  του  ανθρώπου. 

Αναδρομικά  θα  λέγαμε  πως  ο  Διαφωτισμός  υπήρξε  η  κρηπίδα  γενέσεως  του  Καπιταλισμού,  αφού  μαχήθηκε  μέχρις  εσχάτων  για  να  απαλλάξει  τον  άνθρωπο  απ’  τη  θεοκρατία-δουλοπαροικία,  αλλά  δεν  τον  κατέστησε   παρά  υποχείριο  αρχικά  της  μηχανής  και  εν  τέλει  της  παραγωγής  επιγεννώντας  νέες  ανελευθερίες  και  νέους  περιορισμούς.   Οι  εκλογές  στις  χώρες  της  Δύσης  υποβόσκουν  απλά αποτελέσματα  δικολαβικών  χειρισμών,  από  ανέντιμους  διορισμένους,  και  αρκεί  ένας  πολίτης  να  ανατρέξει  σε  κιτρινισμένες  σελίδες  της  Ιστορίας  για  να  απολαύσει   αποτελέσματα  που  αλλοιώθηκαν  λαθραία  κατά  το  δοκούν  ή  που  χειραγώγησαν   πολλά  νομοθετήματα  και  δεν  είδαν  το  φως  της  δημοσιότητας  παρά  αρκετές  δεκαετίες  αργότερα,  όταν  η  ανάδυσή  τους  δεν  αποτελούσε  πια  παρά  μία  πληροφορία  ενδιαφέρουσα  κι  ιστορικά  προσεγγίσιμη. 

Μεγάλες  Εταιρείες  πληρώνουν  αφειδώς  τα  πλήρως  ελεγχόμενα  Μέσα  Μαζικής  Ενημέρωσης   με  σκοπό   την  παραπληροφόρησή  μας.  Μικρές  επαναστατικές  οργανώσεις  λοιπόν  εξελίσσονται   σε  εθνοποιητικές   αρτιότητες  έργου,  των  οποίων  τα  υπεσχημένα  προσδένονται  στο  άρμα  του    Ολισμού.  Εξαίρετοι  γνώστες  του  όλου,  κατανοούν  το  μερικό,  έχοντας  δηλαδή πλήρη  επίγνωση  του  παγκόσμιου  «γίγνεσθαι»,  τεμαχίζουν  τον  κοινωνικό  ιστό  για  να  τον  αντιμετωπίσουν  σταδιακά  και  μονομερώς.  Και  φτάσαμε  σ’  έναν  κόσμο,  ο  οποίος  σφυρηλατήθηκε  πάνω  στην  ασπίδα  του  Αχιλλέα  για  να  ξετυλίξει   τον  πλούτο  που  γεννά  η  ζωή  στη  φύση,  αλλά  απολιθώθηκε  απ’  τον  ιστορικό  συγκερασμό  δομικών  αφομοιώσεων  και  στέρεων-συντεταγμένων   ενθρονίσεων  στην  εξουσία  του  μηχανισμού  διαχείρισης  της  παραγωγής   προς  κρυστάλλωση  εκμεταλλευτικών  σχεδιοποιήσεων. 

Ο  ξύλινος  λόγος  κλασαυχενίζεται  για  «ανθρωποκεντρικές  Κοινωνίες»  τη  στιγμή  που  είναι  πασίδηλο  πως  αυτός  ο  «Ανθρωποκεντρισμός»  περνά  μέσα  απ’  τις  διαδικασίες  άνισης-ολιγαρχικής   κυριαρχίας  και  υποβαστάζει  ξεκάθαρα  τις  ανάγκες   του  κεφαλαίου.  Αφ’  ης  στιγμής  οι  μικρές  περιπλανώμενες ομάδες,  που    κυνηγούσαν  την  τροφή  τους,  άρχισαν  σιγά-σιγά  να  εγκαθίστανται  για  να  καλλιεργήσουν  την  τροφή,  ο  άνθρωπος  έπαψε  να  υπηρετεί  τη  Μητέρα-Γη  και τα πνεύματα  που  τη  διακονούσαν.  Αμήχανος  άρχισε  να  σηκώνει  το  λάβαρο  της  δόξας.  Φύση  και  άνθρωπος  μεταλλάχθηκαν  σε  υπηρέτες  ενός  άκρατου  Κεφαλαιοκρατισμού,  ο  οποίος  περνάει  απ’  την  ακμή  στην  παρακμή  του  μετακυλίοντας   τις  καταστροφικές  συνέπειες    μετάβασης  στις  φτωχοποιημένες  μάζες. 

Όταν  ο  Αριστοτέλης  πρέσβευε  πως  οι  πρακτικές  επιστήμες  δεν  θα   έπρεπε  να  εμπεριέχουν  γνώση  και  οι  φυσικές  επιστήμες  δεν  έχουν  πρακτική  εφαρμογή,  εννοούσε  πολύ  απλά  πως  απώτερος  στόχος  μιας  επιστήμης  θα  έπρεπε  να  είναι  η  αξία  και  η  σημασία  που  αυτή  προσδίδει  στη  ζωή  μας.  Ας  πάψει  πλέον  η  αξιολόγηση  μιας  επιστήμης-ιδεολογίας  να  εξαρτάται  απ’  τη  συμβολή  της  στην  κατανόηση  αλλά  να  επεκτείνει  τις  θεραπευτικές  της  ικανότητες,  αυτές  που  θα  είναι  ανεξάρτητες  από  οικονομικά  συμφέροντα.  Διότι  διαφορετικά  μιλάμε  για  αργυρώνητες  προσανατολιστικές  θεωρίες. 

Ίσως  η  ρήση  ενός  άλλου  μεγάλου  φιλοσόφου,  του  Χέγκελ,  «Δεν  είναι  παρά  στην  αρχή  του  λυκόφωτος  που  η  γλαύκα  της  Αθηνάς  κάνει  το  πέταγμά  της…»,  να  δίνει  μια  απάντηση.  Ο  Χώρο-Χρόνος  δεν  είναι  αυτός  των  φυσικών-ιστορικών  επιστημών,  οι  οποίες  νομίζουν  πως  δίνουν  το  μέτρο  των  όρων  Χώρος  και  Χρόνος. Αυτοί,  κατά  τον  μεγάλου  βεληνεκούς  φιλόσοφο,  ανήκουν  ο  ένας  στον  άλλον  αξιώνοντας  το  παιχνίδι  του  ανθρώπου  αδιαχώριστο.  Η  αφετηρία  δεν  είναι  σ’  αυτό  το  παιχνίδι  ο  άνθρωπος  ούτε  ο  κόσμος,  και  παραμένει  άρρητη  κι  αθέατη.

Η  διάνυση της  απόστασης,  απ’  τη  γέννηση  ως  τον  θάνατο  τόσο  του  ατόμου  όσο  και  της  ανθρωπότητας,  δεν   είναι  εξίσου  κι  ευσταθώς  ακμάζουσα,  κάτι  που  συναγάγει  αναπόφευκτες  ετερογένειες.  
 
Με  την  επανάσταση  στην  επιστήμη  της  Κοσμολογίας,  η  μαγεία  και  ο  μυστικισμός έδωσαν  τη  θέση  τους  στους  νόμους  των  ουράνιων  σωμάτων,  οι  οποίοι  υπόκεινται  σε  δυνάμεις  που  μπορούν  να  υπολογιστούν  και  να  αναπαραχθούν.  Ο  άνθρωπος  αρχίζει  να  βιώνει  έντονες  εσωτερικές  συγκρούσεις.

Η  Ιστορία  εμφανίζει  ποικιλότροπες  διακλαδώσεις  ανάλογα  με  το  μέρος  του  πλανήτη,  ώστε  να  κρύβει  στις  αποσκευές   ανόμοια  σχήματα  εγγράμματων  ή  αγράμματων  κοινωνιών.  Πρόκειται  για  ανισότητες,  των  οποίων  η  ζυγαριά  άλλοτε  γέρνει  προς  υπεροχή  κι  ενίοτε  προς  κατωτερότητα,  χαρακτηριστικά  ικανά  να  αναδείξουν  ή  να  εξολοθρεύσουν  πληθυσμιακές  ομάδες.  Κι  ενώ  αυτές  οι  ιδιομορφίες  αποτελούν  αποδεδειγμένο  θεμέλιο  της  παγκόσμιας  ιστορικής  ροής,  το  κινούν  αίτιο  του  φαινομένου  έχει  ασαφή  περιγράμματα.

Ανέκαθεν  το  σύστημα  διακυβέρνησης  μεταπλάθει  τις  μορφές  του  από  άτυπες  σε τυπικές,  ανάλογα  στον  τύπο  κοινωνίας που  βρισκόμαστε,  αλλά  υφίσταται  πάντα  εστιασμένο  στο  σημείο  της  πληροφόρησης  και  της  λήψης  αποφάσεων.  Απ’  την  περίοδο  των  πρωτόγονων  αρχηγιών  μεγάλο  μερίδιο   αγαθών  δεν  διανεμόταν  στη  βάση  της  ομάδας,  αλλά  παρακρατούταν  προς  κατανάλωση  απ’  τους  ιθύνοντες,  οι  οποίοι  απαιτούσαν  απ’  τους  υφιστάμενους  αγαθά- εργασία-φόρους.    Από  πολύ  νωρίς  γίνεται  διάκριση  και  είναι  εμφανής  η  επικυριαρχία  δύναμης  και  πλούτου  σε  ορισμένα  σύνολα,  όπως  και  στον  αντίποδα  η  στέρηση  κι  η  ανέχεια  σε  κάποια  άλλα.  Κάποιοι  λαοί  βιώνουν τον  απόλυτο  αποδεκατισμό  και  την  υποδούλωση. Κάποιοι  άλλοι  χαίρουν  πλησμονής   και  πολυτέλειας.  

Σε  κρίσιμη  διασταύρωση  με  διακρατικές   ασάφειες  συνδέσμωσης  ανομοιογενών  οικονομιών,  κάτι  που  καταδεικνύει  την  ευήθεια  όσων  χαιρέτιζαν  τη  νομισματική  ένωση   σε  ευρωπαϊκό  επίπεδο, ο  άνθρωπος  ευθυγραμμίζεται  με  την  ίσαλο  γραμμή  της  αποξένωσης,  αφού  καμία  δυσαναλογία  δεν  αμβλύνθηκε. Η  αναγωγή  του  προβλήματος  σε  παγκόσμιο  βεληνεκές  εγείρει  αναζήτηση  ευθυνών,  χωρίς  ωστόσο  να  βλέπουμε  μεγάλη  διάθεση   προς  ανάληψή  τους.  Καμία  πολιτική  ή  κοινωνική  βούληση  δεν  δύναται  να  πλαισιώσει  πλέον  το  όραμα  της  ενοποίησης,  το  οποίο  έχει  ξεκάθαρα  ξεθωριάσει  και  οι  προσδοκίες  των  λαών  σαφέστατα  φυλλορροήσει.  Και  το  μόνο  πρόβλημα  είναι  οι  ανθρωπομάζες  και  η  διαχείρισή  τους. 

«Ο  λαός  πρέπει  να  μπει  στη  θέση  του. Οι  υπεύθυνοι  άνθρωποι  που  λαμβάνουν  αποφάσεις  πρέπει  να  ζουν  απαλλαγμένοι  από  ποδοπατήματα  και  βρυχηθμούς  μιας  παραζαλισμένης  αγέλης.»
Υποστήριζε  ο  Γουόλτερ  Λίπμαν,  πολιτικός  στοχαστής  του  20ου  αιώνα,  σε  δημοκρατικά;;  δοκίμιά του!  

Κι  αν  στο  λυκαυγές  της  εισόδου  στην  κρίση,  η  κατάσταση  συνοψιζόταν  σ’ έναν  γενικόλογο  κι  εύπεπτο  όρο,  αυτόν  της  λιτότητας,  σήμερα  ποια  λέξη  θα  την  περιέκλειε  στις  φτερούγες  της ως  πανάκεια  στη  λαίλαπα  αντικτύπων  που  τρυπανίζουν  το  αλεξίσφαιρο  γιλέκο  της  αθωράκιστης  ασφαλείας.  Η  πιθανότητα χρεοκοπίας,  όχι  σαφώς της  Ελλάδας  αλλά  των  κατοίκων  της, επικρέμαται  σαν  Δαμόκλειος  σπάθη  όχι  μόνο  πάνω  απ’  τα  κεφάλια  των  Ελλήνων  αλλά  και  πολιτών  ευρύτερων  ηπείρων.

Όσο  ακριβέστερες  προγνώσεις  εξελίξεων  και  γεγονότων  εικάζουμε  σαν  άτομα  ή  σαν  συλλογικές  ομάδες, τόσο  αντιλαμβανόμαστε  την  καταβαράθρωση  ελπίδων  αλλά  και  προσφερόμενων  φόβων,  αφού  το  άνυσμα  της  κάθε  πρόβλεψης  προβάλλει    στο  ένα της  άκρο  τονωτικά  αποκυήματα  στηρίζοντας  στο  άλλο  αναμόχλευση  καταθλιπτικών  συναισθημάτων.  Προκαταβολικές  ενέργειες,  οι  οποίες  υπερφαλαγγίζουν  απερίσκεπτα  οιαδήποτε  δυνατότητα  προβλεψιμότητας.

Στις  πάσης  φύσεως  εκλογές  ανάγοντας…

Trump ή   Clinton

Στο  Κυνοβούλιο    η  δεξιά  δεν  γνωρίζει  τι  ποιεί  η  αριστερά  κι  αντιστρόφως…

Πλανητάρχης  και  Ποιμενάρχες  κάπου  αναμένονται…

Στενός  ο  κλοιός  περιφρούρησης  και  το  κυκλοφοριακό  κομφούζιο…

Καθ’  εικόνα  και  ομοίωση   του  «Τι ‘χες  Γιάννη,  τι’  χα  πάντα…»

Οι  πόσες;;;,  χάσαμε  πλέον  τον  αριθμό,  πληγές  των  δεξιών-αριστερών  κομμουνιστικών-φασιστικών  διακόνων  της  μνημονιακής  συνειδήσεως  και  κατ’  επέκταση  μαριονέτες  των  δανειστών,  τεχνηέντως  παρατείνουν  την  απύθμενη  αποβορβόρωση  του  λαϊκού  κι  εθνικού  πυρήνα.  Αχρειότητα  χαρακτήρος  και  πολιτικός  αμοραλισμός  συμπλέουν  με  χαμέρπεια  κόλακα  στο  λίκνο  της  Δημοκρατίας.

Λουκούλλειο  ή  θυέστειο  το γεύμα; 

Όπως  το   πάρει  κανείς.

Συνδαιτημόνες  οι  ίδιοι  γνωστοί-άγνωστοι.

Οι  τοκογλύφοι  που  γλύφουν  τα  χέρια  τους. 

Οι  αποστάτες  δημαγωγοί  κι  οι  παραβάτες  να  ολοκληρώνουν  δια  του  πυγίζειν  κι  όχι  ως  πέπρωται  δια  του  διαμηρίζειν,  είναι  κι  αυτή  η  έκλυση  των  ηθών  που  ταλανίζει  τρόπον  τινά  τη  ματαιότητα…

Οι  ύαινες-Προκαθήμενοι  παντός  κλάδου-  που  καραδοκούν. 

Τα  δόγματα  που  πλατυρρημονούν  εν  μέσω  αγημάτων  στρατιωτικών  κι  αναμφίβολη  απονομή  τιμών. 

Οι θρησκείες  που  επαμφοτερίζουν  μεταξύ  δηλώσεων  κι  αντιδηλώσεων,  ενώ  στο  παρασκήνιο  συνυφαίνουν  με  κατάλληλες  δικλίδες  την  επιθανάτια  αρωγή.  

Τα  συστήματα  Παιδείας  και  Υγείας,  βασικοί  πυλώνες  προστασίας  κι  αγωγής  του  ατόμου, η  αιχμή  της  μηχανής  σαν  να λέμε, να  παλιλλογούν  διαρθρώσεις-αναδιαρθρώσεις,  αφού  με  τον  καιρό  εξελίχθηκαν σε παραστρατιωτικό κέντρο εξουσίας σε εσωτερικούς πολιτικούς και οικονομικούς αγώνες  συμφερόντων  πολυεθνικών. 

Όλοι  εμείς  που  ταξιδεύουμε  στις   σκουληκότρυπες  του  facebook  για  να  ξεχνάμε  τ’  αντίρροπα  κελεύσματα,  και  που  καιρός  τώρα  ν’  αναλάβουμε  την  κοινωνική  μας  ευθύνη,  είναι  και  τριήμερο  με  καύσωνα  κι  αύρα   θαλασσινή  κάλεσμα  σαλπίζει  λάγνο…

Κι  η  Ξανθούλα  που  είδα  ψες  αργά,  θεραπαινίδα  υπάκουη  με  λευκή  ποδίτσα  και  πλεξουδάκια  ελκυστικά,  να  τους  υποδέχεται! 

Ανάμεσα  στις  εταίρες  δεν  θα  συγκαταλεγόταν,  αφού  μόνο  τις  χαρές  της  συνουσίας  πρόθυμη  είναι   να  προσφέρει,  περί  συζητήσεως  επιφυλακτικότητα  δηλώνει  καταχρηστική.  Και  καμία  αμφισβήτηση  σχετικής  νόμιμης  εξουσιοδότησης  δεν  αμαυρώνει  τον  μηχανισμό. 

Δεικτηριάς  ως   σύμβολο αδαημοσύνης  κι υποτέλειας,  οποίο  ελιξίριο  ερωτικό  για  τους  παιδεραστές,  παντός  φύλου.  Άλλωστε  το  κατοχυρώνει  και  το  σύμφωνο  ελεύθερης  συμβίωσης…

Αποφράδες  οι  μέρες  σέρνουν  λοιπόν  της  ιστορίας  το  άρμα,  εν μέσω  αστερισμών  χαμένων  και  γραμμικά  στημένου  σαδισμού. 

Δοξαστικά   οι  επηρμένοι  σύνεδροι  τις  μαύρες  ορίζουν  ξέρες  με  τη  διαδικασία  του  κατ’  επείγοντος…

Και  κάπου  σ’  αυτό  το  σημείο,  ήρθε  η  ώρα  να  αναρωτηθούμε,  ποια  η  πρακτική  αξία  των  διαλέξεων  περί  ιδεολογιών-πεποιθήσεων-επιστημών  για  λαούς,  στους  οποίους  έχει  εμφυσηθεί  μια  συγκεκριμένη  παιδεία-ένα  σχετικά  πειθαρχημένο  πλάνο  ζωής-κάποια  ελάχιστη  εμπειρία  λήψης  αποφάσεων;

Και  ας  απαντήσει  ο  Κος  Κώστας  Αξελός  με  την  ανυπέρβλητη  σκέψη  του:

«Αν  ο  κόσμος  είναι  η  γενέθλια  γη  του  ανθρώπου,  ο  άνθρωπος  δεν  γλιτώνει  την  εξορία.»









*Βιβλιογραφία

Αξελός  Κώστας,  «Απ’  τη  μυθολογία  στην  τεχνολογία»,  μτφ   Δασκαλάκη  Κατερίνα,  Εκδόσεις  Άγρα-φυλλάδιο  9ο,  Αθήνα  1986.

Καστοριάδης  Κ., «Ακυβέρνητη  Κοινωνία»,  μτφ  Σαρίκας  Ζήσης,  Εκδόσεις  Ευρασία,  Αθήνα  2010.

Ίλλιτς  Ιβάν, «Για  τις  ανάγκες  του  ανθρώπου  σήμερα»,  μτφ   Τομανάς   Βασίλης,  Εκδόσεις  Νησίδες,  Θεσσαλονίκη  1999.

Nussbaum  Μ., «Η θεραπεία της επιθυμίας»,  μτφ  Αβραμίδης  Γιάννης-Πανταζή  Μυρτώ,  Εκδόσεις  Θύραθεν,  Θεσσαλονίκη  2009.

Vidal G.,   «Όνειρα πολέμου», μτφ Ζαχαριάδου Μαργαρίτα, Εκδόσεις Scripta, Αθήνα 2004.

Bloch  Ernst,  «Φυσικό  δίκαιο   και  ανθρώπινη  αξιοπρέπεια»,  μτφ  Γκιούρας  Θανάσης,  Εκδόσεις  ΚΨΜ   Αθήνα  2015.

Michel Paul Foucault, «Ιστορία  της  σεξουαλικότητας-Η  δίψα  της  γνώσης»,  μτφ  Ροζάκη  Γκλόρυ,  Εκδόσεις  Ράππα,  Αθήνα  1978.

**Δικτυογραφία
Άρθρα  απ’  την  εφημερίδα  «Le  Monde».



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Το κάθε κείμενο είναι ένα εύθραυστο πλοιάριο. Κατά την ανάρτηση δεν περιμένει να συγχωρέσει, μήτε να συγχωρεθεί.. . Τα χρόνια της Χολ...