19 Φεβ 2017

Άρθρο




Οι  λίστες  χωρίς  τον  Σίντλερ…




Γράφει   η  Ευαγγελία    Τυμπλαλέξη.






Sweeney:     Θα σε πάρω μακρυά.
                     Σε  νησί  κανιβάλων.
Doris:           Θα ‘σαι ο κανίβαλος!
Sweeney:      Θα ‘σαι η μισιονάρια!
                     Θα ‘σαι  η  μικρή  μου  αδυνατούλα  μισιονάρια!
                     Θα  σε  κάνω  μια  μπουκιά.  Θα ‘μαι  ο  κανίβαλος!
Doris:           Θα με πάρεις μακρυά; Σε νησί κανιβάλων;
Sweeney:      Θα ‘μαι ο κανίβαλος!
Doris:            Θα ΄μαι η μισιονάρια!
                      Θα  σ’  αλλάξω!
Sweeney:      Εγώ θ’ αλλάξω εσένανε!  Σε  φρικασέ.
                      Σ’  ένα  γλυκούλι,  ασπρούλι,  ιεραποστολικό  φρικασέ…





Ο  T. S. Eliot  εξακοντίζει  με  τους  στίχους  του  την  αγωνία  και  το  έντονο  αίσθημα  ευθύνης,  που  τον  χαρακτήριζε  σαν  Ποιητή  ολκής.  Σαν  Ποιητή  που  γνωρίζει  τις  ειδικές  χρονικές  συντεταγμένες,  μέσα  στις  οποίες  κινείται.  Σαν  Ποιητής  που     οφείλει  πριν  εκστομίσει  να  έχει  αποκτήσει  την  ιδιαίτερη  οπτική  γωνία  της  βαρύτητας  του  Λόγου  του.  Γιατί   γέμισεν   στις  μέρες  μας  ο  ντουνιάς  Ποιητές  με  λόγο  ξύλινο;;;;



1944…

Τον  Οκτώβριο  του  1944  λήγουν  οι  εχθροπραξίες  του  Β’  Παγκοσμίου  Πολέμου,  ο  οποίος  ενσαρκώνει  την  εκτενέστερη  γεωγραφικά  και  κοστοβόρα  ένοπλη  αναμέτρηση. Οι  τελευταίοι  Γερμανοί    πορθητές   αποχωρούν  απ’  το  ελληνικό  έδαφος  καταθέτοντας  την  αρχική  εντολή  των  ιδανικών  τους.
Πριν  η  μεγίστη  προλάβει  ν’  ανυψωθεί  στο  κατάρτι,  νέα  πάθη  ανέμεναν  τον  Ιώβ.  Την   Κυριακή  3  Δεκέμβρη,  οι  δρόμοι  στην  πολύπαθη  πρωτεύουσα  δεν  ήταν  πολύβουοι,  κανένα  αεράκι  δεν  θρυμμάτιζε  ελαφροΰφαντα  σύννεφα  κι  ο  ήλιος  έπαιζε  κρυφτό  πίσω  απ’  τα  γκρίζα  κάτοπτρα.   Στο  λυκαυγές  της  εκκίνησης  μιας  μεγαλεπήβολης  συσπείρωσης  αναμιγνύονταν   άτομα    ξένα  μεταξύ  τους,  όλων  των  ηλικιών-απ’  όλα  τα  μήκη  και  τα  πλάτη  της  περιφέρειας,    συρρέοντας   στην  Πλατεία  Συντάγματος,  σαν  σύψυχος  οργανισμός,  για  να  συμμετάσχει  στο  απαγορευμένο  συλλαλητήριο,  ταράζοντας   την   άρτι  αφιχθείσα    ηρεμία.  Στο  μεγαλειώδες  συλλαλητήριο,  πρωτοφανούς  όγκου  για  τα  ιστορικά  δεδομένα  της  χώρας,  με  μία  απειλή  να  επικρέμαται  ως  δαμόκλειος  σπάθη  κι  ένα  σφίξιμο  στην  καρδιά,  να  επισκιάζει  κάθε  ελπιδοφόρο  διαπίστευμα  καλλίνικου  αποτελέσματος.  Το  ανθρωπομάνι  προσέκρουσε  στους  κυματοθραύστες  της  Αστυνομίας,  οι  οποίοι  αναμέρισαν  ανοίγοντας  διαύλους  εισόδου  στην  κλειστή  παγίδα  της  Πλατείας.  Στους  εξώστες  του  ξενοδοχείου  «Μεγάλη  Βρετανία»  και  «Κίνγκ  Τζορτζ»  το  ασκέρι  των  ανταποκριτών  του  Τύπου  παρακολουθούσε  το  θέαμα  τραβώντας  φωτογραφίες.  Τα  συνθήματα  για  το  πολιτικό-πολιτειακό  πρόβλημα  λογοκοπούσαν,  μάταια  θαρρείς,  προσκρούοντας  στα  αντιπαρατασσόμενα  μεταλλικά  οδοφράγματα  έξωθεν  και  γύρωθεν  του  Κοινοβουλίου,  όταν  έκαναν  την  εμφάνισή  τους  τα  αγγλικά  τανκς.  Ένας απέραντος  ζόφος  να  ρουφά  τις  αντιδράσεις,  με  τους  αστυνομικούς  υπό  τον  αστακοειδή  εξοπλισμό  τους  σε  θέση  ισχύος  να  κάνουν  χρήση  υπέρμετρης  βίας  με  σκοπό  την  πλήρη  απομάκρυνση  του  συνόλου  σε  παρακείμενες  οδούς  και  την  εκκένωση  της  Πλατείας.  Οι  οδομαχίες  του  αδελφοσκοτωμού  συνεχίστηκαν  και  μετά  από  μικρή  ανακωχή,  υπεγράφη  η  Συμφωνία  της  Βάρκιζας   τον  Φλεβάρη  του   1945,  κατά  την  οποία  ο  ΕΛΑΣ  υποχρεώθηκε  σε  αποχώρηση  από  Αθήνα  και  Θεσσαλονίκη.   


Αντί  πινακίου  φακής…
Το  κινούν  αίτιο  του  αιματοκυλίσματος  στα  Δεκεμβριανά  αφορμάται   από  συστηματική   δοκιμή  κατάπνιξης  των  αριστερών  καταβολών  στο  ελληνικό  και  ευρύτερο  έδαφος  αλλά  και  μονομερούς  κατίσχυσης  της  μίας  εκ  των  δύο  Δυνάμεων-Αγγλία  και  Αμερική-  που  είχαν  εμπλακεί  σε  συγκεκαλυμμένο  ανταγωνισμό.
Οι  φιλοπαίγμονες  Μεγάλες  Δυνάμεις  έκαναν  τις  κινήσεις  τους  πάνω  στη  σκακιέρα  και  οι  λαοί  επαφέθηκαν  στις  ορέξεις  των  νέων  βασιλέων, αφού  ως  γνωστόν  στο  σκάκι  υπάρχει  πληθώρα  στρατιωτών,  αναλώσιμοι  πάντα,  αλλά  Άναξ  ένας,  άντε  ας  μην  υποτιμούμε  και  την ισχύ  της  Άνασσας,  διότι  διανύουμε  περίοδο  ισότητας  των  δύο   φύλων. 
Συνακόλουθα  Στάλιν  και  Τσώρτσιλ  περιχάραξαν  από  καθέδρας  τα  νέα  όρια  διαμελίζοντας  τα  Βαλκάνια  σε  ζώνες  στρατιωτικών  επιχειρήσεων.  Ο  Τσώρτσιλ   εποφθαλμιούσε  τον  απόλυτο  έλεγχο  στη  Μεσόγειο  θάλασσα  και   ιδιαίτερα  στην  Ελλάδα.  Στο  Συνέδριο  του  Λιβάνου,  τον  Μάιο  του  1944,  αντιπροσωπείες  όλων  των  ελληνικών  κομμάτων  καταπλεύσανε  προς    διεξαγωγή  συνομιλιών.  Όλες  οι  αποστολές  ωστόσο  τέθηκαν  «υπό  ευγενική  κράτηση»  με  το  πρόσχημα   του  ελεγχόμενου  ανεπηρέαστου,  ενώ  ουσιαστικά  η  επιδίωξη  αφορούσε  στον  αποπροσανατολισμό  τους.  Καμία  απ’  τις  πολιτικές  μορφές  της  Μέσης  Ανατολής  δεν   συγκατάνευε  σε   συνέργεια  με  τον  Παπανδρέου,  ώστε  ο  ίδιος  να  δεσμεύεται  σε  ένδυση  πολλών  υπουργικών  χιτώνων.    
Η  Ελλάδα  σαν  άθυρμα  τυλίχτηκε  άρδην  σε  μία  κόλλα  χαρτί  και  προσεφέρθη  στην  αποικιοκρατική  βουλιμία  της  Γηραιάς  Αλβιόνας.  Το  δόκανο  επίσχεσης  ήταν  ο   Γεώργιος  Παπανδρέου,  ο  οποίος  εμφανίστηκε  σαν  «Πρωθυπουργός  Απελευθερώσεως»  για  το  ελληνικό  έθνος  ανασκαλεύοντας  προσδοκίες  κοινωνικών-πολιτικών  αλλαγών,  διότι   η  εξόριστη  κυβέρνηση  Τσουδερού  δεν  σταθεροποιούσε  την  επιρροή  της  στην  Ελλάδα  δημιουργώντας  κλίμα  έντονης  επισφάλειας.  Αψευδώς,  η  προηγούμενη  διχόνοια  Αβασίλευτης  και  Βασιλευομένης  Δημοκρατίας  αναγόταν απλά  σε  διχασμό  Αριστεράς  και  Δεξιάς  παρατάξεως.  Το  εικονοκλαστικό  πνεύμα  αντιδιαστελλόταν  τον  εφεκτικό  συντηρητισμό  αναξέοντας  χαίνουσας  πληγάς.
Το  ΕΑΜ,  Εθνικό  Απελευθερωτικό  Μέτωπο,  γιγαντωνόταν  όχι  μόνο   συνασπίζοντας  γύρω  του  εκτενή   λαϊκά  σύνορα  αλλά  και  μονιμοποιώντας  το  οπλικό  κύρος  του  ΕΛΑΣ,  Εθνικός  Λαϊκός   Απελευθερωτικός  Στρατός,  επισείοντας  ταυτοχρόνως   τον  κίνδυνο  γόρδιου    πολιτικού  δεσμού. Ο  ιμπεριαλισμός  του  απαιτούσε  την  παράδοση  των  όπλων,  σύντονες  προσπάθειες  στόχευαν  στη  διάλυση-αφοπλισμό  του  ΕΛΑΣ.  Το  ΚΚΕ  επιχείρησε   τρεις  ελιγμούς  διαφυγής.  Η  πρώτη  προσπάθεια  αφορά  στην  περίοδο  της  Γερμανικής  κατοχής,  όπου  θεμελιώθηκαν  τα  χαρακτηριστικά  του  Εμφυλίου,  αφού   κατέστη  αδύνατη  η  άρση  της  εξουσίας.  Η  δεύτερη  απόπειρα  σημειώνεται  με  τα  Δεκεμβριανά,  όπου  οι  αντίμαχες  παρατάξεις  έστεκαν  χωρίς  άρμενα  μήτε  κουπιά,  αλλά  ο  Άι  Νικόλας  κώφευε  στις  προσευχές.  Ο  τρίτος  γύρος  εκτυλίσσεται  μετά  τη  Συμφωνία  της  Βάρκιζας,  όπου  κηρύσσεται  πρώτα  άτυπα  κι  εκ  των  υστέρων  εντονότερα  η  εμφύλια  διαμάχη.  Αρχειακά  τεκμήρια  επισημαίνουν  πως  απ’  τις  αρχές  του  1944  το  ΚΚΕ  αποκηρύττουν  το  ιδανικό  της  κατάκτησης  της  εξουσίας.
Το  καταστατικό  πρεσβεύει  πως  σε  περίπτωση  συμμαχικού  πολέμου,  επιβάλλεται  ο  σαφής  καθορισμός  των  πεδίων,  στα  οποία  κεντροθετεί  οτ  ενδιαφέρον  της  η  κάθε  Δύναμη.  Απότοκο  του  κανονιστικού  πλαισίου  εμφανίζεται  ο  εναρμονισμός  επιθυμιών  με  την  Σοβιετική  Ένωση  να  ιεραρχεί  τις  προτεραιότητές  της  στο ρουμανικό   έδαφος  και  την  Ελλάδα  να  στρατεύεται  σε  δρεπανηφόρο  συνωρίδα  της  Αγγλίας.  Δόκιμο  είναι  να  σημειωθεί  πως  εαμική  και  αντιεαμική  παράταξη  ουδέποτε  ενημερώθηκαν,  είτε  ολιγώρησαν   μη  όντας  έτοιμοι  ανάληψης  τέτοιας  ευθύνης,  με  αποτέλεσμα   τον  εκατέρωθεν  σφαγιασμό  των  ρομαντικών  οραματιστών.  


Έχε  το  νου  σου  στο  παιδί…
Υπό  το  ανάκρουσμα  του  στίχου  η  τρίπτυχη  σύμπηξη  γιγάντων  έρχεται  άμεσα  στο  μυαλό: Λευτέρης  Παπαδόπουλος-Μίκης  Θεοδωράκης-Παύλος  Σιδηρόπουλος. 
Μετά  τη  λήξη  του  Β’  Παγκοσμίου Πολέμου  συγκροτούνται  δύο  κοινωνικοπολιτικοί  πυλώνες  διαμετρικά  αντίθετοι,  οι  οποίοι  αλιεύουν  οπαδούς,  ώστε  να  σηματοδοτήσουν   τις  μεταπολεμικές  εξελίξεις  στη  χώρα.  Είναι  οι  γνωστικοί-λογάδες-γραμματικοί  που  προσπαθούσαν   να  πείσουν  και  για  την  προστασία  των  παιδιών  σε  περιόδους    δικτατοριών  ή  πολιτικών  εκτραχύνσεων. Αν  στην  περίοδο  δικτατορίας  της  4ης  Αυγούστου   η  ελληνική  νεολαία  επιδαψίλευε  τιμές  ως  το  χώμα  προς  τον  φερόμενο  ευεργέτη  «πρώτο  πατέρα»  Ι. Μεταξά,  στην  εποχή  του  Εμφυλίου  η  αγκιτάτσια  της  «πρώτης  μάνας»  προβλήθηκε  λίαν  επιτυχώς.  
Η  «κυρία  Ναπολέων  Βοναπάρτης»,  όπως  την  χαρακτήριζε  άρθρο  της  ελβετικής  εφημερίδας  Φριμπουρζουά,  ή  αλλιώς  Φρειδερίκη  δημιούργησε   τις  γνωστές  «Παιδουπόλεις»  υπό  τον  ψευδεπίγραφο  τίτλο,  ενώ  στην  ουσία  επρόκειτο   για  αναμορφωτήρια αλλαγής  συνειδήσεως  των  τέκνων,  που  προέρχονταν  από  οικογένειες  με  εδραία  ροπή  προς  τον  κομμουνισμό.  Πέπλο  μυστηρίου  καλύπτει  το  «Παιδομάζωμα  της   Φρειδερίκης»,  αφού  ο  Ελληνικός  Ερυθρός  Σταυρός  και  το  ΓΕΣ  επιμαρτυρούν   πως  τα  στοιχεία  αυτής  της  υποθέσεως  συνιστούν  επτασφράγιστο  μυστικό.  Σε  φωτογραφία  που  παρατίθεται  στο  βιβλίο  του  κυρίου  Σέρβου,  απεικονίζεται  η  πρόσοψη  ενός  τέτοιου  ιδρύματος.  Φιγουράρει  η  επιγραφή  «καλώς  ήρθες  μανούλα  μας»  τη  στιγμή  που  επίκειται  η  άφιξη  της  βασίλισσας,  η οποία  γίνεται  δεκτή  με  χιτλερικό  χαιρετισμό.     Δόκιμο  θα  ήταν  να  αναφερθεί  πως  η  άνασσα  διαπαιδαγωγήθηκε  με  τις  αρχές  του  Ναζισμού  και  υπήρξε  δραστήριο  μέλος  της  Χιτλερικής  Νεολαίας.  Στο  όνομα  του  θεσμού  της  αναμόρφωσης  και  υπό  τον  τίτλο  σχεδίου  «Ειδικό  Πρόγραμμα  Απομάκρυνσης  Παίδων»  σε  58  παιδουπόλεις   έγιναν  μαζικές  συγκεντρώσεις   νεανίων  από  χωριά  της  Ηπείρου-Μακεδονίας-Θράκης,  ώστε  να  πλαστουργηθεί  ο  χαρακτήρας  τους.  Όλα  ήσαν  νομότυπα  υπό  την  ομπρέλα  της  Νομικού  Προσώπου  Ιδιωτικού  Δικαίου  σύστασης  του  Οργανισμού  «Βασιλική  Πρόνοια  Επαρχιών  Βορείου  Ελλάδος»  και  με  στόχο  την  έναρξη  της  δράσης. 
Σύμφωνα  με  στοιχεία  που  κατατίθενται  στα  Ιστορικά  Αρχεία  του  Μουσείου  Μπενάκη,  τον  Ιούλιο  1947  εγκαινιάζεται  στο  Ωραιόκαστρο  Θεσσαλονίκης  η  πρώτη  «παιδούπολη»,  στην  οποία  εγκλείονται  περί  τα  500  παιδιά.   Μέχρι  το  1968  στήθηκαν  58  ιδρύματα   και  ο  αριθμός  των  παιδιών  ανήλθε  στις  36.562.  Κι  ενώ  με  τη  λήξη  του  Εμφυλίου  εν  έτει  1950   απελευθερώνονται  15.000  τρόφιμοι  και  παίρνουν  τον  δρόμο  του  γυρισμού  για  τη  γενέτειρά  τους  θεμελιώνοντας  τους  πυρήνες  του  ελληνοχριστιανικού  πολιτισμού,   το  ερώτημα  τι  απέγιναν  οι  υπόλοιποι   τρόφιμοι  πλανάται  αναπάντητο.    
Το  παιδομάζωμα  της  Φρειδερίκης  διενεργείται  από  αμερικανικές  δυνάμεις  σωφρονισμού  των  υφισταμένων  περιφερειών  μετά  τη  λήξη  του  Πολέμου.  Και  μπορεί  Μάγιστρος  να  είναι  η  Φρειδερίκη  κι  εκτελεστής   Γενικό  Επιτελείο  Στρατού,    πλείστες  όμως   οργανωτικές  συνιστώσες  με  νομιμοφανείς  ιδιότητες  συνυφαίνουν   το  κουβάρι  του  ελεγκτικού  μηχανισμού,  που  κινεί  τα  νήματα.  Ενδεικτικά  μπορούν  να  αναφερθούν:
UNSCOB=Ειδική Επιτροπή Ηνωμένων Εθνών για τα Βαλκάνια
USIS=Αμερικανική Υπηρεσία Πληροφοριών
AMAG=Αμερικανική Αποστολή Βοηθείας στην Ελλάδα
ERP=Πρόγραμμα Ευρωπαϊκής Ανάκαμψης
OIR=Γραφείο Αντικατασκοπευτικής Έρευνας 
USAGG=Ομάδα Αμερικανικού Στρατού στην Ελλάδα 
Διπλωμάτες-Στρατιωτικοί-Αξιωματούχοι-Εκπρόσωποι μέσων  ενημέρωσης συμπληρώνουν   την  συνισταμένη  προπαγάνδας  κι  εφαρμογής  του  σκοπούμενου.   Η  επαφή  τουν  κρατουμένων  με  τον  έξω  κόσμο  απαγορευόταν. Για  πρώτη  φορά  αφικνείται  δικηγόρος  στη  Φυλακή  Ανηλίκων  Κηφισιάς,  όταν  ενημερώνεται  για  τις  άθλιες  συνθήκες  διαβίωσης  από  σημείωμα    δεμένο  σε  πόδι  ακρίδας. Η  αγωγή  κι  εκπαίδευση εδραζόταν  σε  αυστηροποιημένο  κανονιστικό  πλαίσιο  πειθαρχίας,  ενώ  εφαρμόζονταν  απαράδεκτοι  πρακτικές  σωφρονισμού,  όπως  βιασμοί-ξυλοδαρμοί-στέρηση  τροφής.   Ο  απόηχος  του  σκανδάλου  απέβη  σε  σφράγισμα  του  σωφρονιστηρίου  και  μεταφορά  των  εγκλείστων  στις  Φυλακές  Αβέρωφ.    Με  τη  λήξη  του  Εμφυλίου  τα  παιδιά  παραδόθηκαν  στις  αρχές  της  χωροφυλακής  με  τα  συνοδευτικά  τους  έγγραφα:  Φύλλα  ποιότητας-διαγωγής-μεταμέλειας.  Από  διακριβωμένα  στοιχεία  προκύπτει  πως  πολλά  παιδιά  έπεσαν  θύματα  αγοραπωλησίας.  Σε  Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Πάτρα  συστήθηκαν  σύλλογοι,  με  υπόμνημα  των  οποίων  απαιτήθηκαν:
-Απ’  το  Υπουργείο  Υγείας,  παρουσία  εισαγγελέως να  γίνει  έλεγχος  σε  20  γιατρούς,  που  έχουν  βεβαιώσει  εικονικούς  θανάτους  και  γεννήσεις.
-Απ’  το  Υπουργείο  Κοινωνικών  Υπηρεσιών,  να  δημιουργηθεί   ειδική  Κοινωνική  Υπηρεσία,  που  θα  εξετάσει  όλες  τις  υιοθεσίες  των  ενδιαφερομένων. 
-Να  ανοίξουν  τα  Μητρώα  των  ληξιαρχείων-Νομαρχιών-Δήμων.
Καμία  απ’  τις  μετέπειτα  Κυβερνήσεις  δεν  προέβη  σε  σύσταση  Εξεταστικής  Επιτροπής  επί  των  θηριωδιών.  Καμί α Κυβέρνηση  δεν  έδωσε  απαντήσεις  στις  ως  άνω  προτάσεις.  Ενθυμούμενοι  το   εναρκτήριο  άσμα  της  ενότητας,   μάλλον  δεν  έστριψε  καλά  το  κλειδί  στην θύρα  και  το  παιδί  αφέθηκε  βορά  στους  αναμορφωτές…  

Μη  εική  περί  των  μεγάλων  συμβαλλώμεθα.
Να  μην  ασχολούμαστε  επιπόλαια  με  τα  μεγάλα  θέματα,  πρεσβεύει  ο  Ηράκλειτος,  και  πως  να  παρακούσεις  ρήσεις  ανδρών  επιφανών,  μολονότι  ο  κύριος  Μιχ.  Παπακωνσταντίνου,  Υπουργός  Εξωτερικών  επί  κυβερνήσεως  Ν.Δ  παραδέχεται  πως  οι  νεότερες  γενιές  δεν  ασχολούνται  με  τα  προβλήματα  της  εποχής  εκείνης.  Έχει  ξεχαστεί  η  τραγωδία  αυτή  και  ίσως  αυτό  είναι  το  καλύτερο  για  τον  τόπο.  Το  να  προσδιορίσει  ο  άνθρωπος  το  ιστορικό  του  στίγμα  και  να  φανταστεί  τις  ιστορικές  του  προοπτικές  επιχειρεί  να  προεικάσει  γεγονότα  κι  εξελίξεις,  μήπως  και  καταφέρει  ν’  αδράξει  στις  παλάμες  του  το  μέλλον.  Ένα  συνονθύλευμα  φόβων  και   προσδοκιών   που  αποφαίνεται  δίκην  αναπτερωτικών  αποκυημάτων. 
Ο  Β’  παγκόσμιος  Πόλεμος  έληγε.  Αυγινό  αεράκι  μιας  νέας  ελπιδοφόρου  εποχής  φυσούσε  κι  οι  λαοί  που  ένιωθαν  τον  επαναστάτη  μέσα  τους  ηττημένο,  άρχισαν  να  μετατοπίζονται  σε  επάλξεις   νέων  δεδομένων.  Η  επιστημονική  πρόοδος  κι  η πλησμονή  αγαθών   παρείχε    ακλόνητα  εχέγγυα  προόδου.  Η  ανθρωπότητα   άρχιζε  να  υποκλίνεται  εξ  απαλών  ονύχων  για  να  καταλήξει  να  επιδαψιλεύει  τιμές  σε  ένδειξη  υποταγής  μέχρι  το  χώμα.  Συνιστώσες  με  κυριαρχικές  ικανότητες  που  επηρέαζαν   το  πεπρωμένο  των  κοινωνιών,  επεφύλασσαν  ανέκκλητες  αποφάσεις  στρατολόγησης  όλων  των  ανθρώπινων  αντιδράσεων,  αφού  η  εξουσία  δεν  μετήλθε   συγκεκριμένων  δομών,  αλλά  τέθηκε  σε  εφαρμογή  μέσω  επιδερμικά  επουσιωδών  παρωνυχίδων  και  παμπληθών  λεπτομερειών.  Αυτές  αργά  αλλά  σταθερά   κατάφεραν  να  απορροφήσουν  ανερμάτιστες  συμπεριφορές  κι  ετερόκλιτες   σχέσεις  ισχύος,  μέσω  της  ψυχολογικής  αποδυνάμωσης  τόσο  των  ομάδων  όσο  και  του  ατόμου.  Ωσαύτως  οιαδήποτε κριτική  ή  αρνητική  στάση,  που  θα  ήταν  επαρκής  να  παρακωλύσει  την  προσπάθεια  δυνάστευσης,   υποσκελίστηκε  επιμελώς,  ώστε  ο  καθένας  να  αισθάνεται  πως  ανήκει  ηθικά  στο  σύνολο  και  πως  το  γενικό  συμφέρον  ταυτιζόταν  με  το  δικό  του.  
Υπό  αυτό  το  χαρμόσυνο  κλίμα,  το  οποίο  συγκροτείται  πάνω  στο  υπόβαθρο  του  Ψυχρού  Πολέμου  και  των  συγκαλυμμένων  σκαιοτήτων,  που  προαναφέρθηκαν,  τα  μέλη  του   Οργανισμού   των  Ηνωμένων  Εθνών  προβαίνουν  σε  θεσμοθέτηση  νεωτερισμών,  όπως  η  καθιέρωση  των  Παγκόσμιων  Ημερών,  προτάσσοντας  ως  αδιαμφισβήτητο  προκάλυμμα  της  ενέργειας  την  μαζική  ευαισθητοποίηση  της  ανθρώπινης  μνήμης.  Επιτυγχάνεται  σαφώς  ο  στόχος,  αφού  ακανθώδη  ζητήματα,  όπως  η  Εξάλειψη των Φυλετικών Διακρίσεων- Ασφάλεια και Υγεία στην Εργασία- Συμπαράσταση στα Θύματα Βασανιστηρίων-Θέση της  γυναίκας  στις  κοινωνίες  του  εικοστού  και  εικοστού  πρώτου  αιώνα-Δικαιώματα  του  Παιδιού,  συνιστούν  το  κλειδί  εμπορευματοποίησης  ή  αυτοπροβολής  κι   επίδειξης. Αφ’  ενός  η  κοινωνία  λυτρώνεται  πράττοντας  το  χρέος  της,  αφ’  ετέρου  το  εγχείρημα  ευστοχεί  στη  γενικευμένη  καταστολή,  στην  οποία  συνυπάρχει  η  αντικρουόμενη  ηδονή  της  επανάστασης  και  της  ολιγωρίας.  Πόσο  δύναται  η  φαινομενική    από  καθέδρας  απείθεια,  η οποία  εντάσσεται  στις  απαιτήσεις  και  εντατικοποιεί  το  συναίσθημα  απόλαυσης  εκπλήρωσης  του  χρέους,  να  μετριάσει  τους  μηχανισμούς  της  εκάστοτε  εξουσίας;  Η  δυνατή  πράξη  οριοθετείται  σε  καμβά  διασταυρώσεων-συμβάντων,  τα  οποία  τέμνονται  απ΄ τα  γνωρίσματα  των  κινητήριων  Δυνάμεων  και  τους  τύπους  των  ιστορικά  ενεργών  υποκειμένων.
Η  ελευθερία  και  η  ισότητα  καρκινοβατούν  στο  πλαίσιο  του  φαντασιακού,  δεδομένου  ότι  η  ελευθερία  εκλαμβάνεται  ως  εναντίωση  σε  κρατικές  επεμβάσεις  και  η  ισότητα  ως  αντιγνωμία  σε  νομικούς  κανόνες.  Κατ’  ουσίαν  η  κοινωνία  διέπεται  από  ταξικές  ανισότητες  και  διακρίνεται  από  σχέσεις  εξάρτησης.  Όταν  ο  γονιός   ελέγχει  πλήρως  τις  επιλογές  του  παιδιού  επικαλούμενος  την  αδυναμία  της  κρίσης  του.  Όταν  ο  δάσκαλος  προσανατολίζει  τις    γνώσεις  του  μαθητή  βασιζόμενος  στην  προσλαμβάνουσα  κατάρτιση.  Όταν  ο  γιατρός  ελλοχεύει  τις  πιθανές  αντιρρήσεις  του  ασθενούς  εκμεταλλευόμενος  τον  φόβο  και  την  άγνοιά  του. Όταν  ο  επιχειρηματίας   νοσφίζεται  την  εργασία  του  εργάτη  ερειδόμενος  σε  μνημονιακές  διατάξεις. Όταν  η  ψυχιατρική  κατηγοριοποιεί  δολίως  τους  ανθρώπους  προκρίνοντας  την  επιταγή  ως  τελέσφορη  εξομάλυνση.  Όταν   οι  νέες  γενιές  θεωρούν  εαυτόν  αυτεξούσιο  κι  ανένταχτο  αποδιδράσκοντας  απ’  τα  περιοριστικά  δεσμά  του   θρησκευτικού  γάμου  αλλά  προσδένονται  εκούσια  στο  άρμα  του  συμφώνου  συμβίωσης  δίχως  ν’  αντιλαμβάνονται  τις  ίδιες  κυκλοτερείς  κινήσεις.  Η  καθιέρωση  των  παγκόσμιων  ημερών  έχει  αναδρομική  ισχύ,  αφού  αδρανοποιεί  τη  συνειδητοποίηση  του  θρυμματισμένου  κόσμου  κι  ενισχύει  τη   μικρόνοια.  Η  απόκρυψη  ιστορικών  στιγμών-γεγονότων    οξύνει  τη  λεπτότητα  της  κρίσης,  χωρίς  να  είναι  σε  θέση  ούτε  να  την  αντικαταστήσει  ούτε  να  την  δημιουργήσει.  Και  σ’  αυτό  το  σημείο  αδόκιμο  θα  ήταν  να  μην  αναφέρουμε  πως  η  πλανητική  πολιτική   δεν  παρεμφαίνει   την  ισότιμη  δυνατότητα  των  εθνών-λαών-περιφερειών  να  συμμετέχουν  ενεργά  στη  διαμόρφωση   της  πλανητικής  ιστορίας  ούτε  με  τον  ίδιο  τρόπο  ούτε  με  την  ίδια  έκταση.    Στο  Κοινωνικό  συμβόλαιο  οι  πολιτικές  κινήσεις  τρέπουν  τις  πλευρές  να  επαμφοτερίζουν  απ’  το  άμεσο  στο  έμμεσο-να  προσδιορίζουν  την  συμπεριφορά  τους  με  κριτήριο  τον  συσχετισμό  των  Δυνάμεων,  οι  οποίες  αντικατοπτρίζουν  τα  διεθνή  δρώμενα  εν  τέλει  χωρίς  έποψη  μήτε  επιπλοκές…




*Βιβλιογραφία
-Κονδύλης  Π., «Πλανητική  Πολιτική  μετά  τον  Ψυχρό  Πόλεμο»,  Εκδόσεις  Το  Ποντίκι,  σειρά  Έλληνες  Στοχαστές,  Αθήνα.

-Σέρβος Δ., «Το  παιδομάζωμα»,  Εκδόσεις  Σύγχρονη  Εποχή,  Αθήνα  2009.

-Γρηγοριάδης  Σ., «Τα  φοβερά  ντοκουμέντα-Δεκέμβριος  1944»,  Εκδόσεις  Φυτράκης,  Αθήνα.

-Ίδρυμα  Μελετών  Χερσονήσου  του  Αίμου, «Ο  ελληνικός  Εμφύλιος»,  Εκδόσεις  Ελληνικά  Γράμματα,  Αθήνα  2007.

-Βουρνάς  Τ., «Ιστορία  της  σύγχρονης  Ελλάδας,  Ο  Εμφύλιος»,  Εκδόσεις  Τολίδης,  Αθήνα  1981.








Δεν υπάρχουν σχόλια:

Το κάθε κείμενο είναι ένα εύθραυστο πλοιάριο. Κατά την ανάρτηση δεν περιμένει να συγχωρέσει, μήτε να συγχωρεθεί.. . Τα χρόνια της Χολ...