«Φωνή  βοώντος  εν  τη  ερήμω»

                                                          

Θησέας                                                                            Αριάδνη

Κάθε  δείλι  μ’  έναν  μύθο, Τη  ζωή  δωροδοκούσε  η  Σεχραζάντ. Εγώ  αντάλλαγμα  δεν  έχω! Ανατρέχω  σε  κατάστιχα, Σαΐτες  εξακοντίζονται… Σεντούκια  ψαχουλεύω, Λήθης  φάσματα  καλαΐζονται! Μ’  ανοίκεια  ευφυΐα, Τον  αφανισμό  δάμασε  ο  Σίσυφος. Γρανιτώδη  άμυνα,  δεν  ξέρω  αν  έχω! Κοπιωδώς  θρύλους  μελετώ, Βασιλιά  μαρμαρωμένου… Με  βάδισμα  λικνιστικό, Τη  δυστοκία    ιωδίζω  τ’  ανέμου! Πολέμων  τον  πυρήνα  σκαλίζω, Οξυγόνο  ν’  αποκολλήσω. Αλλοτινά  σύμβολα  ανακωχής Μήπως  κι  αποκαλύψω! Ο  μανδύας  μου,  όλο  και  πιο  κίτρινος Μπροστά  στου  γόρδιου  δεσμού Την  ανείπωτη  περίπολο… Μετέωρος   διερωτώμαι… «Τι  είμαι  για  σένα;»

Χάρτινο  πύργο  για  ΣΕΝΑ  οικοδόμησα. Με  καταχρηστικές  τον  στόλισα  προθέσεις. Μ’  ένδοξους  ρεμβασμούς  στοίχειωσα  τον  περίβολο. Και  Δαμοκλή  στον  θώκο  σ’ έχρισα, Μεγαλεία  ν’   αξιώνεις  και  τιμές! Τ’  αφηγήματα  της  Περσεφόνης, Μ’  ειρωνεία  αποχρωμάτισα. Την  Τέχνη,  με  θεωρίας  έντυσα  περίβλημα. Πολιτισμού  περγαμηνές, Μ’  αυστηρότητα  συνέταξα. Κι  άπραγον  σ’  ονόμασα   στο  θρανίο  αναγνώστη! Νερού  κελαρυσμούς,  αναιδώς  παρέδωσα∙ Βορά  σ’  αισχρούς  πλειστηριασμούς. Σαν  δαίμονας,  δικαίωμα  κατοχύρωσα∙ Στην  ήβη  ν’  ασελγώ  της  Σελήνης. Του  Ήλιου  τη  στεφάνη  μισοτιμής∙ Στον  πάγκο  εξέθεσα της  πραμάτειας. Και  πλήκτρα  φανταχτερά, Αντίδοτο  σου  πρόσφερα  μοναξιάς! Και  τώρα  που  σε  θωρώ, Προσαρμοσμένο  στο  σκοτάδι∙ με  σάρκες  σφαγιασμένες∙ αδύναμο  στις  λέξεις∙ κομπάρσο  να  ερμηνεύεις   νικημένου… Και  τώρα  που  σε  κοιτώ, Καθώς  τ’  αλόγου  οι  τρίχες  φθείρονται, Ελευθερώνοντας  τη  σπάθη∙ Στο  μειδίαμα  συστολή  αισθάνομαι. Στο  φρέαρ  βυθίζομαι  της  ματιάς. Πένθος  δεν  νιώθω   μα  Ντροπή! Διότι  για  ΜΕΝΑ, Η  φωνή  της  συνείδησης  είσαι…

                                                      

   

*Απόσπασμα  απ'  το  ποιητικό  έπος  «Φωνή  βοώντος  εν  τη  ερήμω»,  το  οποίο  συγγράφεται  με  την  μαθήτριά  μου  Έλενα  Κουκιάσα,  και  αφορά  στο  διαχρονικό  χάσμα  των  γενεών.  Πρόκειται  για  μία  συνομιλία  εφ'  όλης  της  ύλης,  στην  οποία  συνδιαλέγεται  ο  δάσκαλος  με  τον  μαθητή-ο  γονιός  με  το  παιδί-ο  ενήλικας  με  τον  ανήλικο.

Θησέας:   Μαθητής-Παιδί-Ανήλικος

Αριάδνη: Δάσκαλος-Γονιός-Ενήλικας