Ποιητική  έκφραση

1^η  Μαΐου…

Γράφει  η  Ευαγγελία  Τυμπλαλέξη.

Κάποιοι  νέοι   και  προοδευτικοί  οικονομολόγοι,

Αντίθετα,  λέει,  με  τους  συμβατικούς∙

Την  ευτυχία  θεωρούν   μετρήσιμο  μέγεθος.

Συνακόλουθα  η  ψυχολογική  ευμάρεια,

Μια  καμπύλη  είναι  με  το  σχήμα  U∙

Ο  πάτος  βρίσκεται  στην  ηλικία  των  46,

Μετά  αρχίζει  η  ανοδική  πορεία∙

Ευτυχώς  ησύχασα!

Η  λύπη  μου  λοιπόν  έγκειται  στην  καμπύλη.

Κλείνοντας  σήμερα  τα  46,

Από  αύριο  αρχίζω  την  αναρρίχηση  προς  την  ευτυχία∙

Διότι  ουδείς  άλλος  λόγος  συντρέχει,

Γι’  ανησυχία    ή  θλίψη…

Θα  πενθώ  πάντα!  Μ’  ακούς;

Για    τους  φθόγγους  που  ν’  αρθρώνεις  έπαψες,

Και  στης  γραφής  τον  ολοσκότεινο  δρόμο∙

Μονάχη  μ’  άφησες!

Για  κείνους  που   φύτρωσαν  θνητοί,

Απ’  το  Σικάγο  ως  την  Καισαριανή∙

Μ’  αθάνατοι  έμελλε  να  γίνουν.

Ώσπου  ν’  αποφασίσει  «ο  Πατερούλης  με  τη  Μανούλα»,

Την  επιτύμβια  χάραξή  τους∙

Ως  μιαν  ανέμελη  της  Ανοίξεως  εκδρομή.

Τις  χαρακιές  η  Μοίρα   δεν  έστρεψε  αλλού,

Κι  απ’  τα  κρεματόρια  μέχρι  τα  γκουλάγκ∙

Το  χώμα  ίδιο  μα  να  μην  ανήκει  σ’  όλους.

Το  εικονικό  ή  το  πραγματικό   των  ανέργων,

Να  διακονήσεις  survivor;

Θα  πενθώ  πάντα!  Μ’  ακούς;

Της  Δικαιοσύνης  τον  Ήλιο  νοητό,

Π’  όλες  τις  χώρες  αλησμόνησε∙

Παρ’  όλα  του  Ποιητή  τα  παρακάλια,

Γονυπετής  π’  ικέτευε.

Το  δοξαστικό  της  μυρσίνης,

Π’  ασύνειδο  συνδαύλισε  φρόνημα∙

Ίσες  κρατώντας  αποστάσεις,

Από  μπλε-πράσινα  και  κόκκινα  χρώματα∙

Για  να  ‘ρθουν  οι  πληροφορημένοι,

Που  τι  τους  γίνεται  ωστόσο  δεν  γνωρίζουν∙

Συνειδητό  και  μάταιο  να  το  κάμουν, 

Σε  καλλιτεχνικά  εργαστήρια∙

Και  προοδευτικά  σχολειά.

Η  εξουσία  δεν  καταργείται,  το  γνωρίζω,

Μ’  αυτό  γιατί  να  σημαίνει∙

Πως  τις  ανάξιες  θα  καταφάσκουμε…

Θα  πενθώ  πάντα!  Μ’  ακούς;

Αυτόν,  αυτόν  τον  κόσμο,  που  ο  ίδιος  είναι  Κόσμος!

Σκάφη  ταχύπλοα  και  φουσκωτά,

Κιάλια  νυχτερινής  οράσεως  και  Drones∙

Άνευ  προηγουμένου  ο  εξοπλιστικός  μαραθώνιος,

Πυργώνουν  ολόγυρα  τα  Τείχη∙

Τι   σημασία  έχει  η  ονομασία,

Της  ντροπής-Των  δακρύων-Του  Αίσχους.

Κείνη  της  Ανθρωπότητας  την  εκστρατεία,

Για  τα  νεκρά  παιδιά  που  τριγυρίζουν.

Τι  μέγα  βάρος  βουλιάζει   τον ουρανό!

Σε  projects  του  σήμερα  οι  σκλάβοι,

Μα    τελικά  ίδια  η  αναγωγή∙

«Γραικοί»   στην  ξενιτιά,

Πουλιά  που  πέταξαν.

Θα  πενθώ  πάντα!  Μ’  ακούς;

«Des moutons suivent un âne!

Voilà un résumé de la situation en France.»

Και  στα  ελληνικά:

«Αρνιά  ακολουθούν  έναν  γάιδαρο!

Ορίστε  μία  περίληψη  της  κατάστασης  στη  Γαλλία.»

Για  τον  Μακρόν,   καταλάβατε  φαντάζομαι!

Και  στη  Φινλανδία  ακόμη  πάγωσαν  λέει  οι  μισθοί,

Για  την  αναβάθμιση  της  διεθνούς  ανταγωνιστικότητας∙

Ρε  γαμώτο!

Το  μέντιουμ  Horacio Villegas,

Ή  αλλιώς  «αγγελιοφόρος  του  Θεού»  ελάλησε∙

Πυρηνικός  θα  ξεσπάσει  πόλεμος,

Στην  100^η  επέτειο  της  επίσκεψης  της  Παναγίας  στη  Φατίμα.

Η  βεγγέρα  έλαβε  χώρα  στις  13  Μαΐου  1917,

Οσονούπω  δηλαδή∙

Τ’  αγγελιοφόρου  περιμένουμε   το  προάγγελμα!

Θα  πενθώ  πάντα!  Μ’  ακούς;

Για  κείνο  το  παιδί  που  σηκώθηκε,

Κι  ανεξήγητα  αναχώρησε.

Μάλλον  απόκαμε  με  τους  εκπαιδευτικούς  του,

Διαιρεμένοι  σε  τόσους  συλλόγους∙

Σύλλογος Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης «Γ. Σεφέρης»,

Σύλλογος Εκπαιδευτικών Π.Ε. «Δ. Θεοτοκόπουλος» 

Σύλλογος Εκπαιδευτικών  «Ο  Περικλής»

Σύλλογος Εκπαιδευτικών  «Ο  Αριστοτέλης»

Σύλλογος Εκπαιδευτικών   «Αλέξανδρος  Δελμούζος»

Σύλλογος Εκπαιδευτικών    «Κώστας  Σωτηρίου»

Σύλλογος Εκπαιδευτικών     «Ο  Μακρυγιάννης».

Πάντως  ονόματα  όλα  τρανταχτά!

Ή  λες  να  απογοητεύτηκε  για  τα  δικαιώματά  του,

Τα  μισά  στη  Unicef,  κάτι  σαν  ΜΚΟ  δηλαδή∙

Κι  αν   είναι  κορίτσι  ακόμη  χειρότερα,

Είτε  η  Σαουδική  να  το  υπερασπίζεται  Αραβία∙

Πως  λέμε  ο  λύκος  φυλάει  τα  πρόβατα!

Είτε   ο  νόμος-ντροπή του Λιβάνου,

Που επιτρέπει την απαλλαγή του βιαστή στην περίπτωση,

Κατά την οποία παντρευτεί το θύμα του…

Θα  πενθώ  πάντα!  Μ’  ακούς;

Που  δεν  μ’ άφησες  το  σεληνόφως  ν’  αποπλανήσω!

Ο  ορίζοντας  μίκρυνε,

Τ’   αλφαβητάρι   φιμωμένο  σε  πηγάδι  βαθύ∙

Μύρισε  το  σκοτάδι  κι  όλη  η  άβυσσος…